zandpoortvest 10
be 2800 mechelen
t +32 15 336 336
m (b) +32 478 811 441
m (d) +32 475 477 478
Wie het werk van Daniël Bellon voor de eerste maal bekijkt, wordt zich onmiddellijk bewust van een sterk op de christelijke traditie geïnspireerde invalshoek. Zowel de maatschappelijke worteling in de katholieke traditie, als de westerse en Byzantijnse kunst-geschiedenis spelen een onmiskenbare rol.
Voorstellingen van de lijdende Christus, stigmata en dogmatische teksten zijn sinds lang prominent aanwezig in zijn werk.
De gekozen thematiek beïnvloedt het schildersproces; de onvoorspelbaarheid van het materiaal en werkproces heeft directe invloed op de inhoud van het uiteindelijk gepresenteerde beeld.
Door het spel van constructie en deconstructie van sterk beladen beelden en teksten, ontstaat een nieuwe inhoud die dieper reikt dan de concepten en thema's waarvan in de eerste plaats werd vertrokken. Dit wordt concreet zichtbaar in de evolutie die de kunstenaar heeft doorgemaakt de voorbije jaren: verschillende elementen uit de oorspronkelijke thematiek zijn via het schilderkunstig spel een eigen leven gaan leiden, los van de inhoudelijke oorzaken.
In Bellons werk valt vooral de al te menselijke fascinatie voor het lijden op, die hij herkent doorheen de hele christelijke traditie. De gepijnigde en gekruisigde Jezus is een van de meest beladen doch meest afgebeelde concepten in de westerse kunstgeschiedenis. Veel heeft de traditie hierbij te danken aan een kwestie die in de 9e eeuw is opgelost. Hoewel er gedurende lange tijd meningsverschillen over bestonden werd iconenverering in dat jaar terug toegelaten, en mede dus het afbeelden van Christus. Het argument dat de voorstanders (iconodulen) aanhaalden ten voordele van deze kwestie was dat God zichzelf geopenbaard, getoond, 'afgebeeld' heeft in Jezus van Nazareth, waardoor het voor ons dus gerechtvaardigd is Hem af te beelden.
Zoals het Woord vlees is geworden, zo wordt in Bellons werk idee tot materie. Zoals het vlees beschadigd werd, zo wordt ook de verfhuid opengereten tot bloedens toe.
[Fragmenten uit een tekst van Anton Lingier, 2016]