Virginie Bailly : texts & publications

2019  A Sedimentation of the Mind

for English text scroll down

 

Voor haar zevende solopresentatie in Galerie Transit schilderde Virginie Bailly (°1976, BE) mentale landschappen die dieper ingaan op de ervaring van de omgevende ruimte.  In de verzamelde geschriften van Robert Smithson stuitte ze op het idee dat onze geest en de aarde in continue staat van erosie zijn:

 

"… mental rivers wear away abstract banks, brain waves undermine cliffs of thought, ideas decompose into stones of unknowing, and conceptual crystallizations break apart into deposits of gritty reason."

 

Naast de titel van de tentoonstelling ontleende Bailly bij Smithson het idee dat haar kunstenaarspraktijk zich vertaalt zoals een stromende rivier waarbij het water sedimenten achterlaat op de oevers van de geest. Ze kijkt niet op afstand naar de werkelijkheid, maar staat middenin de modder van de werkelijkheid zelf. Hierdoor heeft ze de mogelijkheid om allerlei invloeden van binnenuit te verbinden en vorm te geven waardoor de ervaring en het tijdsaspect belangrijke onderdelen vormen van haar schilderproces. Haar schilderijen zijn als mentale landschappen waarbij splinters realiteit, motieven, gebeurtenissen uit de actualiteit en fragmenten uit de kunstgeschiedenis zich kristalliseren in efemere residuen zoals het wassende water van een rivier. Frank Maes vatte deze werkwijze als volgt:

 

"De werken van Virginie Bailly vloeien naar eigen zeggen voort uit "de bevraging en ervaring van de omgevende ruimte" en "de vertaling daarvan in een beeld." In het spoor van de moderne traditie wapent Bailly haar blik om vat op haar omgeving te krijgen, maar tegelijk beseft ze dat ze zich als een blinde mier in een steeds complexer en onoverzichtelijker omgeving bevindt. Ze vat de creatie van haar beelden op als een dynamische, procesmatige constructie, met een aantal vaste componenten maar zonder plan, opgebouwd uit verf, kleur en de beweging waarmee die op doek gezet worden. Meestal startend van de impressie van een fotografisch beeld, begint ze een proces waarin de lichtintensiteit een centrale rol speelt en waaruit geleidelijk, in een opeenvolging van min of meer transparante lagen, in een wisselwerking tussen handelen en laten gebeuren, tussen vol en leeg, een "filter" tot stand komt: "een filter die het beeld verzacht, vertroebelt of versplintert."

 

Twee ervaringen vormen bij deze tentoonstelling een cruciaal element. Een sluimerend motief dat zich enkele maanden geleden manifesteerde in de vorm van een nachtmerrie, is de boom. In deze droom schoot haar rechterbeen wortel waardoor ze de angstaanjagende ervaring ervoer te verstarren en vastgekluisterd te geraken. Paradoxaal genoeg was de transformatie naar boom eerder rustgevend.  Op het ogenblik dat de schors oprukte en haar dreigde te overwoekeren, brak ze uit het pantser waardoor een grote splinter uit haar been afbrak. Deze mentale splinter mondde uit in de reeks Daphnes request.

Het schilderij La Tempesta van Giorgione is een van de filters, die sinds jaren als een splinter blijft haken op de bedding van Bailly's brein. Het vervreemdende karakter van dit schilderij alsook de intrige die ontstaat tussen de personages, de objecten en het thema van de storm verlenen dit mysterieuze beeld een kracht waarin alle elementen zich bundelen tot een moment van suspensie. Het is deze spanning waarin alle onderdelen in elkaar haken tot een mogelijke betekenis die Bailly tracht op te zoeken in haar werk. Tijdens een werkverblijf in Venetië deze zomer werd ze geconfronteerd met de tijdelijke frictie die een storm teweeg kan brengen in de realiteit. Een wandeling net na de heftige storm liet la Serrenisma zien als geradbraakt met een doorwaait kapsel. Overal lagen objecten verspreid in de stad. Sporen. Restanten van de actie: een waterkraan, een plastic zak, kobaltblauwe tegels, afgerukte takken, afgebrokkelde stukken marmer van gebouwen. Allen lagen daar als roerloze overblijfselen van een heftige gebeurtenis, nazinderend in een context waar ze tijdelijk deel van uitmaken alvorens te worden opgeruimd. Deze spanning werd opgenomen in de recente series werken Haaksheid en Zwik/Zwerm.

In A Sedimentation of the Mind: Earth Projects, karakteriseert Robert Smithson het kunstwerk ook als een container van tijd. Het kunstwerk slaat 'tijd van de maker' in zich op, dat stukje van zijn levenstijd dat de kunstenaar erin stak. De schilderijen van Bailly vormen hier een mooi voorbeeld van. Ze zijn een spoor of een index, overgebleven getuigen van de tijd van haar maker als zinderende 'nabeelden'.

 

ENGLISH:

For her seventh solo presentation at Galerie Transit, Virginie Bailly (° 1976) painted mental landscapes that delve deeper into the experience of the surrounding space. In Robert Smithson's collected writings, she came across the idea that our minds and the earth are in a continuous state of erosion:

"... mental rivers wear away abstract banks, brain waves undermine cliffs of thought, ideas decompose into stones or unknowing, and conceptual crystallizations break apart into deposits or gritty reason".

In addition to the title of the exhibition, Bailly borrowed from Smithson the idea that her artistic practice translates as a flowing river where the water leaves sediments on the banks of the mind. She does not look at reality from a distance, but is in the middle of the mud of reality itself. This gives her the opportunity to connect and shape all kinds of influences from within. Experience and time form important parts of her painting process. Her paintings are like mental landscapes in which splinters of reality, motifs, contemporary events and fragments from art history crystallize in ephemeral residues such as the rising water of a river.
Two experiences form a crucial element in this exhibition.
A dormant motif that manifested itself in the form of a nightmare a few months ago is the tree. In this dream, her right leg took root, allowing her to experience the frightening experience of freezing up and getting stuck. Paradoxically, the transformation to a tree was rather calming. The moment the bark advanced and threatened to overgrow her, she broke out of the armor, breaking a large splinter from her leg. This mental splinter led to the Daphnes request series. The painting La Tempesta by Giorgione is one of the filters, which has for years been hooked like a splinter on the bed of Bailly's brain. The alienating nature of this painting as well as the intrigue that arises between the characters, the objects and the theme of the storm lend this mysterious image a power in which all elements combine into a moment of suspension. It is this tension, in which all parts are connected, that Bailly tries to evoke in her work.
During a work stay in Venice, she was confronted with the temporary friction that a storm can cause in reality. A walk just, after a fierce storm, give a view on 'La Serenissima' as tormented with a blown haircut. Objects were scattered everywhere in the city as traces of the action: a water tap, a plastic bag, cobalt blue tiles, torn branches, crumbled pieces of marble from buildings. All the remains lay there as motionless remains of a violent event, immersing in a context of which they are temporarily part of before being cleared away. This tension was included in the recent Haaksheid and Zwik / Zwerm series.
In A Sedimentation of the Mind: Earth Projects, Robert Smithson characterizes the artwork also as a container of time. The work of art stores 'time of the maker', that part of his or her life time that the artist spend in the making. Bailly's paintings are also a trail or an index, remaining witnesses as sizzling 'after-images' of the time and energy that the artist invested in the work.

 

 

 

2017

2016

Read here article by Christophe Verbiest in Flanders Today, 28/1/2016

 

2015

# Artikel in Openbaar Kunstbezit Vlaanderen, Februari 2015: 'Virginie Bailly, Ruimtelijke ervaringen en vesplinterde beelden' door Daan Rau

beschikbaar bij OKV

 

100% EXPO provincie Antwerpen nr 10  | auteur Peter Benoy:

 

klik op het artikel voor een groter formaat foto

 

2012

"Les peintures de Virginie Bailly (°1976, BE) flottent d'elles mêmes, dérivent d'un 'questionnement et d'une expérience de l'espace alentour' et 'de la traduction de ceci en image'. Dans le sillage de la tradition moderne, Bailly entraîne son regard à résumer son environnement, mais se réalise en même temps qu'elle est aussi une fourmi aveugle dans un milieu de plus en plus complexe et déroutant. L'image est chez elle une structure dynamique, processuelle qui condense sur la toile un grand nombre de composantes (sans planification préalable), ainsi que de la peinture, de la couleur et du mouvement.
Démarrant généralement de l'impression laissée par une image photographique, elle entame un processus dans lequel l'intensité de la lumière joue un rôle central et qui, graduellement, dans une succession de couches plus ou moins transparentes, crée une hésitation entre entreprendre une action et la laisser survenir. Entre le plein et le vide, un 'filtre' est installé, un 'filtre qui adoucit l'image, la brouille et la fragmente'. [Frank Maes]

 

Article [in dutch] about Virginie Bailly 'Fenomenopolis' in REKTO:VERSO nr 35, by C. Van Eecke

 

Landscape on Table

Virginie Bailly [°1976, Ukkel] verkent de mogelijkheden van de schilderkunst door een opvallende vermenging met video en installatiekunst. Bailly werd vooral bekend door haar grote kleurrijke doeken waarin ze architectuur of landschapsfragmenten opneemt. De relatie tot de direct zichtbare omgeving is een belangrijk gegeven. Bailly wijst de toeschouwer op zijn omringende context en op het onderscheid tussen representatie en werkelijkheid.

In 2008 reisde Virginie Bailly naar China. Dit leidde tot een boeiende reeks nieuwe schilderijen, foto's en video's. Bailly combineert een reeks bevreemdende Chinese stadslandschappen met andere media. Dit resulteerde in vier afzonderlijke tentoonstellingen: ‘Lumières Impériales’ in Be-Part, Waregem [2008], ‘Behind the wall there’s a mop for every day II, Kulak, Kortrijk [2008], ‘Ben jij dat op die berg van rijst?’ in De Bond, Brugge [2009, nog tot 8 maart] en ‘Landscape on Table’ in galerie Transit.

Voor haar tweede tentoonstelling in Transit, vond Virginie Bailly inspiratie in de vermaarde Chinese tuinen. In deze tuinen staat de reflectie over de natuur in relatie met de mens centraal. Deze reflecties worden verzinnebeeld in een ommuurd stukje natuur opgedeeld in verschillende tuinkamers. Als een huis zonder dak vormen afwisseling, verrassing en verwondering de rode draad in deze gecomprimeerde verbeelding van het landschap, die de ambitie heeft het landschap zelf te zijn.

Al wandelend doorheen deze tuinkamers krijgt men voortdurend een andere kijk waarin micro- en macroschaal tegenover elkaar worden uitgespeeld. Zo zijn er ook kleine kamers met wit gekalkte muren en een azuurblauw ‘plafond’ waar op de bakstenen vloer een wit marmeren tafel staat met daarin een geënsceneerd landschap met enkele rotsblokken op de tafel. Deze opgestelde rotsformaties waar geen sprietje groen aan de pas komt, verhalen over rust, harmonie en sereniteit. De monumentaliteit van het gecreëerde beeld wordt gedragen door de tafel die veeleer als een sokkel naar voren treedt.

Een ander aspect binnen deze landschapscreaties fascineerde Bailly in het bijzonder. In iedere kamer geeft de rotsformatie een andere blik op hetzelfde thema. Vreemde uitgesneden openingen in de muren geven verschillende perspektieven. In haar schilderijen wordt de rots dan ook dubbelzinnig uitgebeeld: soms vast als een onveranderlijk beeld, soms met een schildertoets die dichtbij het vluchtige, het tijdelijke staat.

In haar dubbelvideo ‘Tout vide, tout plain, voila le tableau’ zien we vier mannen met hamers op een dak inslaan. Ernaast een reeks indoor golfspelers waarbij voornamelijk de repetitieve poses van de voorste man in het oog springen. Het dak waar de arbeiders vlijtig op hameren komt de toeschouwer ook voor als een sokkel. Hierdoor worden hun handelingen veeleer vorm en hun steeds weerkerende gestes sculpturaal.

lees hier het artikel in hART, maart 2009

 

 

 

 

Ben jij dat op die berg van rijst?

Tussen 2006 en 2008 verbleef ik drie maal in China en verkende de gebieden rond en tussen Beijing, inner Mongolië, Shanghai, Hong Kong en Xiamen. Tijdens deze fascinerende rondreizen ving ik een verscheidenheid aan beelden op die zich vastprenten op mijn retina. Drie maal ervaarde ik China - wel steeds met een andere blik.
In mijn eerste blik op China stonden verrassing, chaos en overweldigende beelden centraal en koppelde ik een esthetische vormentaal met een gevoel van bevreemding. De video installatie 'Lumières impériales' die ik in mei 2008 in Be-part presenteerde, is hier een vertaling van alsook de reeks schilderijen 'Health and Care'. Hier inspireerde ik mij op de bevreemdende fitnesstoestellen die langs de kuststrook staan op één van de stranden in Xiamen. Deze roze, blauwe of mintgroene toestellen staan in een honderd meter lange rij achter elkaar geplaatst. Als verloren sculpturen pronken ze op het voorplan, op de achtergrond waaiert er een zeezicht open, slechts enkele keren onderbroken door een palmboom. Dit mysterieuze tafereel vertaalde ik in een serie schilderijen waarin deze structuren figureren als autonome entiteiten binnen het landschap en waarbij de contexten balanceren op de grens tussen vlak, abstractie en ruimte.

Gedurende mijn tweede rondreis doorheen China kreeg ik een breder overzicht van de dingen. Aan de Chinese vormen werd meer inhoud gekoppeld - Schoonheid vertaalde zich naar 'schijn'. Door deze bredere blik werden sommige zaken scherper belicht die tijdens mijn eerste reis nog werden vertroebeld door fascinatie en overweldigende indrukken.
Tijdens mijn verblijf te Xiamen legde ik met video-en fotocamera beelden vast
die me deden besluiten: 'Behind the wall there's a mop for every day'. Deze mops vielen mij in eerste instantie op omdat het een grappig en onbekend instrument is om de vuiligheid te bestrijden. Hoe langer hoe meer kwamen deze mops in mijn vizier: een mop in de goot, een mop aan een kapstok, de ander leunend als een tamme portier tegen de deur, nog een andere stond gepland met zijn steel in een bloemperk en tot slot een rij mops in de tempel als een groepje zwierige cheerleaders voor Boedha. Kortom ik begon deze beelden te verzamelen waarin de mops in al hun verschijningen een eigen karakter en individualiteit kregen. Het instrument om stof en modder te verwijderen kreeg op slag een metaforische betekenis als een verzinnebeelding van China. Het sterke streven naar harmonie maakt dat de schaduwzijden sterk verduisterd worden en een eenzijdig beeld geven van China ten koste van al haar meervoudige rijkdommen. Ook met een mop kuis je tijdelijk zaken op.

'Ben jij dat op die berg van rijst?' is een tentoonstellingsconcept waarin de verschillende reflecties over China bij elkaar worden gebracht doormiddel van schilderijen, video - en geluidsinstallaties in een denkbeeldig landschap. De overweldigende berg gestapelde structuren aan de voet van de ingang structureert het geheel en rijgt de verschillende werken aan elkaar. Hij ritmeert de ruimte in samenspraak met het geluid, verbindt de geïsoleerde beelden met elkaar en stippelt het parcours van de toeschouwer uit.

Geheel in de lijn van 'A mop for every day', vertalen de video's 'De Hertenkamp' en 'Een volksliedje uit de Hoofdstad', de Chinese mentaliteit: het ononderbroken getik van de metronoom raast continu door en ijvert tegen de dwingende vrouwenstem die door de luidspreker raast. Ondanks deze vlijt is er ook ruimte voor stilte en gestruikel.

Deze tentoonstelling toont mijn blik van een buitenstaander op het hedendaagse China dat reflecteert in kleine alledaagse details.

Met dank aan Ludo Engels, advies audiovisuele techniek, Cédric Noël, advies audiovisuele techniek en Floris Dehantschutter, beeldend denker en adviseur.

Virginie Bailly

 

 

 

 

 

 

About my work

Painting is an important part of my multidisciplinary œuvre. All my work originates from painting and my interest in other media arose from it.
In 2003 I created Point de vue, my first in situ work, a ‘lookout tower’ on the waste coal pile of Winterslag in Genk, a momumental construction that confronted the visitor with three specific views on the mining landscape.
The exploration of cadrage, the veduta and the physical character of the construction (the implant of the installation in an existing location) resulted in a series of new works that explore the same topics of spatiality and the art of painting.

Within the scope of the exhibition Artuatuca (2005) in Tongeren.  I built a box with a length of 14 metres, completely scaffolded and placed diagonally on a Roman aqueduct. When the visitor entered Zeezicht (Point de vue 2), he went down a 14 metres long iron staircase while seeing the scenery passing by through an opening of 10 centimetres wide and 14 metres long. This vertical opening was inspired by a saga that says that the sea used to be situated behind the Roman aqueduct.

For the exhibition Freestate in Ostend (2006) I created a double installation, Looking at the First Terrace, which consisted of two parts : a ‘show box’ that could be entered and a brick sculpture. The latter was built with 1000 recovered bricks from a dilapidated factory chimney. The form of the sculpture referred to the drawing of the Purgatory that Botticelli made for Dante’s Divina Comedia. When looking through the show box, the visitor had a specific view of the brick sculpture that was placed at a distance of 100 metres.

My architectural constructions ‘an sich’ function as well-defined spaces, as frames for the views and are at the same time spatial situations. «They are always invented for a specific location and time span. Besides their perceptional function, those nomadic constructions are an intervention of volume, structure and mass in the landscape. » (Filip Luyckx, excerpt from «De picturaliteit van ongrijpbare fenomenen»)
The scaffolds and wooden boards that I use to create three-dimensional work and the spatial experience of my constructions are translated to a two-dimensional level to create a new context on canvas.

«Maybe painting can turn two-dimensional images back into three dimensions, by turning materiality and structure of painting into three dimensions again. It would be the ultimate answer on the challenge of theories claiming there is an unbridgeable gap between painting, as a somehow eternal and timeless medium that does no longer give shape to our world, and other media or disciplines – architecture, for example – that still do»
(Lars Kwakkenbos, excerpt from  «Between image and space (as most things are)»)

In what way can I translate the genuine, changeable spatial experiences that I encounter in my installations to my paintings? That was the question I asked myself while creating my last series of paintings that was presented at a solo exhibition in Transit in January 2007.
The physical experience of light in my istallation Looking at the First Terrace is applied in the series Troubler les lointains. The experience of light isconverted into a play of constructive red, green, yellow and white strokes that blend together in an optical play of tones, shades and vibrations of light that fluctuate somewhere between white and black. This constructive gesture results in vibrating images, depths and phenomena that represent a vision.

«Isolated from their context, those phenomena tend to the abstract. We are staring at a fluid mass of particles, unsteady lines and blurred structures. The abstraction is founded on temporary constellations, not on objects or situations. The phenomena correspond to a certain outer reality that each of us would be able to observe under similar conditions. They are anything but the product of an inner subjectivity. Therefore Bailly ‘s paintings accentuate our perception of reality and actualize the  interpretion of it.» (Filip Luyckx, excerpt from «De picturaliteit van ongrijpbare fenomenen»)

The dialogue that exists between my painting work and my installation and video art creates an interesting area of tension in which I question the art of painting and at the same time the individuality of each medium. That results in an interaction between the different media and a consistent visual language.

 

 

Between image and space (as most things are)

...

The work of Virginie does not reflect an ironic or cynical attitude towards modernity, such as is often the case in contemporary art. What is an image, and what kind of world does it represent, or stand for? Is the image really cut off from reality? Is there no such thing as reality at all, as the French philosopher Jean Baudrillard seems to suggest in his late writings, inspired by post-structuralist theories? Painting is often regarded as such a medium that can no longer say anything about reality, because there is no such thing as reality. At least not on a canvas. Hereby art theory often merely illustrates such theories, without reading them in a critical way. The same goes for art itself. In the late twentieth century lots of painters have been inspired by vague theories based on post-structuralist insights, about some endless flow of all-mighty images defining our knowledge of the world we live in and implying that every experience (of reality) is a fake one. All of this sounds as a cliché, but the cliché has proved to be strong. Painting often only refers to images it lent from photography or film, as if it were no longer capable of confronting anything else than obvious images. How come? Modernist art theories reduced the canvas to a so called reality of its two dimensions. Ever since, even after the dogma of abstraction had been rejected, the canvas has remained flat. But what about this third dimension left behind? Richard Artschwager, Blinky Palermo and Raoul de Keyser were aware of this loss. They began searching for a new one. Virginie Bailly still is.

...

In the right corner below a plant seems to come out of a dark shade. Its green leaves are covered with several layers of glazes, other parts of the painting suggest less depth. Some big white brushes are painted on it, two by two, quickly and straight, as if they suggest light. On top of all this a yellow structure turns the whole composition into a semi-abstract painting. Thi yellow structure does not create any depth itself, makes the whole painting seem to float between mere surface and depth. Virginie Bailly tells me the painting has been painted in seven layers. One layer has to be dry before she can start another one, so the process of painting took about three weeks in this case. This is no fixed procedure though. Oft she continues to paint while the underlying layer is still wet. Some works are finished within one hour. The painting described above is inspired by a mirroring window in a studio Virginie Bailly used to work in. The white lines refer to the mirroring strip lighting, and the yellow structure refers to a work of art one of her colleagues built within the frame of the window.

...

Virginie Bailly builds structures. Structures that become installations, and the dimensions of these installations can be huge. In 2003 she climbs on top of a human-made hill in Waterschei (B), and together with Fanny Zaman she builds an enormous observation tower on top of it. The hill is made out of waste after digging for coals. The area around Waterschei used to be one of the main resources in Belgium for coals. Several mines still characterize the landscape, but none of them is functioning anymore.
The viewer can climb into the construction. In the walls of the construction that surround him, peep-holes have been cut out. The eyes of the viewer are directed by the construction. Once standing on it, he can look out over an industrial landscape that is full of history. Through the eyes of those looking Bailly redefines her own role as an artist. All of this reminds one of a modernist way of thinking about the role of the artist. The artist is supposed to sharpen the visual experience of the viewer, and therefore she makes art. In the long run such an emancipatory process could lead to a sharpened and self-reflexive observation. Is it all about setting free the senses of the viewer? No. The gaze of the viewer is not free at all. The artist directs it, literally. You canít loose your eyes in a landscape or an endless overload of images anymore. No sublime shortcuts in the visual experience of the world that surrounds us. Instead a no-nonsense but fascinating daring to focus, without loosing oneself in a world defined too big for human perception.

(These are fragments of a text that Lars Kwakkenbos is preparing for later publication)

 

Op de eerste plaats staat de schilderkunst

Virginie Bailly voelt zich op de eerste plaats een schilder. Dat sluit evenwel niet uit dat ze andere media toepast om haar kunstwerken te maken. Zo gebruikt ze de fotografie en de videokunst, maar alleen als ze het nodig vindt. Een derde aspect in haar werk zijn de installaties die ze ter plekke opricht. Het werken met andere media betrekt ze altijd op de schilderkunst. Ook deze kunstwerken ontstaan volgens haar vanuit de schilderkunst. “Als ik bijvoorbeeld een video maak ben ik er mij heel bewust van dat ik dat doe omdat ik het beeld dat ik zie niet kan schilderen. Dat wil zeggen dat er ofwel beweging of subtiele veranderingen bij komen kijken die ik niet kan of wil schilderen. Dus elke keer dat ik iets zie wat mij interesseert weet ik meteen of ik het ga schilderen, fotograferen of er een installatie ga rond bouwen. Ik vind het heel belangrijk om mij te uiten in al deze verschillende media.”

Werken vanuit de omgeving

De installatie “Point de vue” op de mijnterril te Genk beschouwt ze als een zeer belangrijk aanknopingspunt voor haar huidig werk. Vanuit deze getransformeerde observatiepost worden drie zichten op het landschap opgelegd. Dit kunstwerk is gerealiseerd in het kader van het kunstencentrum Flacc te Genk, dat gehuisvest is in een vakkundig gerestaureerd ontmoetingscentrum uit de gouden jaren van de Limburgse mijnindustrie. Er worden regelmatig “werkplaatsprojecten” georganiseerd waarbij enkele kunstenaars worden uitgenodigd om ter plaatse nieuwe werken te creëren. De eigenheid van deze omgeving kan dan eventueel ook in de kunstwerken tot uiting komen.
Dit sprak Virginie Bailly onmiddellijk aan: “Ik ben iemand die echt in situ werkt en afgaat op de omgeving waar ik mijn kunstwerk ga plaatsen. Dat is bijvoorbeeld zo bij het werk “Point de vue” op de terril. Toen ik op die heuvel liep voelde ik onmiddellijk aan dat ik hier een installatie wou inplanten. De ruimtelijke ervaring vanop de terril inspireerde me veel meer dan de eigenlijke tentoonstellingsruimte in het Flacc zelf.”
In haar werk gaat het om een symbiose van het esthetische en het inhoudelijke. Dit esthetische verbindt ze in de eerste plaats met de schilderkunst. Het inhoudelijke in haar werk is veelal verbonden met de ruimtelijke ervaringen van stad en landschap. Aan de effectieve persoonlijke ervaring koppelt ze het besef van de gelaagde ontwikkeling van de stad doorheen de eeuwen. Hierdoor krijgt de stad naast een ruimtelijke ook een historische diepte. Deze ervaring van verschuivingen in tijd en ruimte, en vooral de context van een ruimte of plek verwerkt ze in haar werk.

De grote namen of toch niet?

Wat schilderkunst betreft ziet ze een heel groot voorbeeld in Raoul De Keyzer. Daarnaast laat ze zich ook wel inspireren door Rembrandt, Brice Marden, de minimalisten en de Bauhaus beweging. In functie van het eerder ruimtelijke werk vindt ze Gordon Matta-Clark, die ingrepen doet in het landschap, interessant. En ‘last but not least’ laat ze zich inspireren door de architectuur in het algemeen.
Zo zou “point de vue” vanuit een bepaald oogpunt erg kunnen lijken op het wereldberoemde klooster van La Tourette, dat door Le Corbusier werd ontworpen. “De architecte Zaha Hadid bijvoorbeeld vind ik zeer interessant vooral omdat haar werk verder gaat dan architectuur op zich. Dergelijke dingen zijn ook belangrijk in mijn werk. Al hetgeen op de grens ligt van iets anders fascineert mij altijd meer dan een knap ontworpen huis of een architectuurstijl op zich. Ik denk dat mijn voorbeelden onbewust een mengeling zijn van vanalles. Het zijn vooral fragmenten die inspireren en niet zozeer deze of gene kunstenaar.”

Provocatie van de toeschouwer

Gevraagd of er een boodschap in haar werk zit, antwoordt ze het volgende: “Natuurlijk zit er een boodschap –kan je dat zo noemen?- in mijn werk. Ik apprecieer het wanneer het publiek zich aangetrokken voelt tot mijn werk. Als ik dan iets kan meegeven vind ik dat fantastisch. Het is niet echt mijn doel om een boodschap door te geven. Wat ik doe, de ingreep, dat schilderij, dat is mijn visie op de dingen en ik confronteer de mensen graag hiermee. Op die manier wordt het natuurlijk wel een boodschap. Ik creëer en vanaf het moment dat ik daar iets neerpoot, moet ik dat loslaten en doet de toeschouwer er mee wat hij of zij wilt ...behalve vernielen. Als ik in een galerie tentoonstel, vind ik dat een totaal andere ervaring dan een installatie maken uitgaande van de specifieke context. Daar heb ik het moeilijker mee dan bijvoorbeeld een ingreep in het landschap te doen: dat is een toevoeging, maar gaat nadien ook weg. Maatschappelijk gezien vind ik dat interessanter dan in een galerie iets neerzetten. Ergens is het niet zozeer een kwestie van provoceren, maar eerder van de bal in het kamp gooien van de anderen. Het is een statement.”
Door titels aan haar werken te geven helpt ze de toeschouwer al een eind op weg. Op één of andere manier wil ze hiermee duidelijk maken waarover het gaat. Maar dit wil ook weer niet zeggen dat ze de interpretatie van de toeschouwer wil kanaliseren. Volgens haar krijgt de toeschouwer genoeg informatie mee om te verwerken en opdat hij er het zijne van kan denken.

Kunst in een museum of in de publieke ruimte?

De installaties op lokaties buiten de context van musea of galerijen hebben het voordeel een ruimer publiek te bereiken. Deze mensen zijn daarom nog niet speciaal voor het kunstwerk gekomen, maar ontdekken het als bij toeval. Dit kan verrassend en bevreemdend werken. Hun spontane reacties vindt ze minstens even belangrijk en interessant als de persoonlijke recensie van een kunstcriticus. De interactie van het kunstwerk met het publiek vindt ze heel belangrijk. Afgaande op de respons krijgt ze immers nieuwe inzichten.

 

Lars Kwakkenbos

in De Standaard, 14-09-2006: Virginie Bailly: tussen beeld en ruimte. In het Raveelmuseum hangen negen Belgische schilders naast elkaar. ,,Leeftijdgenoten'' heet de tentoonstelling, en Virginie Bailly is een van hen.

 

© 2024 - Transit